Bukuroshja nga Dibra që jeton në Nju Jork: Si u martova me zezakun, ç’më thanë prindërit, që s’mund t’ia harrojë
Jam puro dibrane dhe familje ime që nga viti 1980 u vendos në SHBA në Nju Jork. Unë u linda në shtetin e lirisë dhe mundësive. Jetën e fëmijërisë e kalova me përplotë momente të bukura dhe dëshira të plotësuara nga familja ime. Mbarova shkollimin fillor dhe të mesëm, e kënaqur si një vajzë e moshës së re, dhe duke qenë nxënëse e shkëlqyer u regjistrova në kolegj, në degën e biznesit.
Viti I pare dhe i dytë kaluan mire dhe e kënaqur. Ajo që më gëzonte shumë se edhe prindërit e mi ishin të kënaqur me suksesin tim. Por gjithçka ndryshoi në vitin e tretë, kur ndodhi kthesa e madhe në jetën time. Duke qenë se si vajzë kasha nevojë për dike që të kisha afër dhe të më donte, isha e mërzitur se spo arrija të gjeja ‘princin’ e ëndërrave. Prindërit më thonin se do të ma gjenin një djalë shqiptarë, por më shumë më nxisnin ta njoftoja dike përmes internetit, sepse aty ku jetonim ka pak ose hiç nuk ka shqiptarë.
Isha e mërzitur për këtë. Por gjithçka ia lash fatit. E si duket erdhi fati dhe solli Jonathanin, një djalë afro-amerikan, që kurrë se kisha menduar se dikush me ngjyrë do të shprehte dashuri. Jonathan, dy vite më në moshë, më shkeli syrin derisa bënin praktikë në fakultet.
Pas kësaj me këtë djalë fillova të kisha një komunikim të rregullt thjesht si shok, bisedonim në telefon, në Facebook, në e-mail, ku të na jepej mundësia. Ai një natë mu soll me fjalë duke më dhënë sinjale se më do. Por se besoja dhe i ikja bisedës. Por ai insistonte dhe arrita ta kuptojë. Ditë pas dite, ne kishim filluar të ndjenim për njëri-tjetrin, por këtë ndjenjë nuk guxonte asnjë ta shprehte. Halli im ishte se çka do të thonin prindërit, sepse në Amerikë këto gjëra nuk viheshin re dhe shumë shoqe të miat ishin lidhur me djem me ngjyrë, por ngaqë i kisha folur për zakonet dhe mentalitetin e familjes sime, ai ngurronte të m’i shprehte ndjenjat e tij. Edhe pse e doja djalin, nuk guxoja t’ia thoja, pasi familja ime ishte e prerë në mënyre kategorike që nuk do ta lidhja jetën time me një të huaj e jo më me një djalë me ngjyrë.
Miqësia jonë ishte bërë aq e ngushtë sa unë nuk e vija re faktin që ai ishte me ngjyrë. Ai, një ditë, më ftoi në shtëpinë e tij për kafe.Në fillim ngurrova, por dëshira për të qëndruar vetëm me të ishte shumë më e fortë nga këshillat që më kishin dhënë prindërit e mi.
Teksa ishim në shtëpinë e tij, ai m’u ul shumë afër dhe më pyeti: “Të bezdis ngjyra ime?”. Ai ishte momenti më i keq i jetës sime; nuk dija ç’përgjigje t’i ktheja dhe më mirë preferova ta puthja… E kisha ëndërruar shumë këtë moment dhe ajo puthje ishte, si të thuash, përgjigjja e pyetjes së tij.Atë ditë nuk më binin fare ndërmend as prindërit, as vëllai dhe as mentaliteti i tyre. Jonathanin e doja shumë. Me të më dukej sikur përjetoja një histori dashurie si nëpër filma, ku dashuria ishte primare dhe nuk pyeste as për moshë, as për ngjyrë, as për ndonjë sakatllëk. Kështu ishte edhe dashuria jonë.
Për herë të parë, kuptova se çfarë ishte dashuria e vërtetë dhe për herë të parë u bëra grua me njeriun që doja më shumë në këtë jetë. Kishin kaluar dy vjet dhe prindërve të mi nuk u kisha thënë që unë dilja me një djalë. I vetmi fakt që më trembte ishte se si do t’ua thoja prindërve te mi. Një ditë, ai më ftoi për darkë dhe aty më propozoi për martesë, duke më dhuruar unazën që më kishte blerë.
Unë fillova të qaja, por njëkohësisht, iu betova atij se ajo unazë nuk do të hiqej kurrë nga gishti im. Në fundjavë shkova në shtëpi dhe normalisht, prindërit më panë me unazën në gisht e filluan të më kërkonin llogari. U tregova se kisha dy vjet që isha lidhur me një shokun tim që e kisha patur në shkollë dhe filluan të më bënin llafe, e para, mami. Ajo, në mënyrë kategorike, nuk pranonte që unë të lidhesha me një të huaj dhe më e madhja u bë kur e morën vesh që Jonathan ishte me ngjyrë. Nëna bërtiste e ulërinte: “Ku i kishe sytë që u lidhe me një majmun?”. Fjalët e tyre më vrisnin shpirtërisht.Unë e doja Jonathanin dhe nuk doja që askush ta shante atë. Nuk mund t’i dëgjoja më teksa bërtisnin e ulërinin me sa fuqi që kishin duke na sharë ne të dyve, ndaj mblodha forcat dhe u thashë: “Po të doni na pranoni dhe, nëse jo, ne kemi vendosur të martohemi”.Mami filloi të qante me të madhe duke më akuzuar se isha një femër e ulët që ua kisha punuar mbrapa krahëve, por tashmë çdo gjë që ata thoshin ishte e kotë; ne e kishim vendosur./Realiteti shqiptar.info
