Jetojmë ,ose thjesht mbijetojmë?

Eliza Reçi/Strugalajm

Kush e humbi kënaqësinë e jetës e ta gjejmë ne sot? A do të mund të përjetojmë qetësinë shpirtërore ; a do të na pushtojë ndjesia pranverore në shpirtrat tonë të ri, të lirë e të uritur për lumturi e sukses?
Jetojmë duke mos e menduar faktin se kur mbyllim syt për gjum do të ngrihemi të nesermen ose do të flejmë përgjithmonë ; jetojmë duke vazhduar si traditë tmerrin që sytë tonë percjellin gjenerata me rradhë, kjo na është shndërruar në zakon ,mallkuar qoft! Jetojmë në botë të ndyrë ku në shpirtin e secilit qëndron në mos shumicë ,pakicë egoizmi pasiqë koha ,rrethina , e vet bota na bën të mendojmë vetëm veten në të shumtën e rasteve . Sot shumica mbijetonë ,thjesht nuk kënaqen nga të tjerët ,nuk ka besim ,nuk ka dashuri ,nuk ka më as respekt ndaj të tjerëve ,është e thjesht vet fjala mbijetes të bën të kuptosh gjendjen shpirtërore të njeriut e me këtë që është e për vendin ku ne marrim frymë është mjerim të ushqesh trurin me genjeshtrën se e nesërmja do të jetë ditë e bardhë ,pa brenga, me çdo kusht të plotësuar dhe me çdo dëshirë të realizuar.
Ku egziston paqja në botë?
Sot jetojmë me atë dijeni se po shuhet jeta e ati që sapo ka filluar po zhduken ëndrrat ,po zhduken dëshirat ,gëzimet . Jeta nuk është bardhë e zi nuk kanë vlerë sytë për ta kuptuar këtë ngaqë ndihet shpirtërisht se ka edhe mërzitë e pakënaqësitë e saj e në këto ditë njeriu lutet të mbijetojë e së paku të kalojë një ditë më shumë, të gezojë jetën si dhurata më e madhe që na fali Zoti.. por e kundërta gjithçka zhduket , gjithçka në përjashtim të dhimbjes e cila jo vetëm që nuk zhduket por dhe shtohet dita ditës, kaplon shpirtin duke shikuar cfarë shkatërrimi po I bëhet kësaj bote ,botë ku nuk ka paqe, humanizëm e pak lumturi të kishte .. Ohh por kjo e fundit as nuk vjen në pyetje! Të dëgjojë dikush që lutet për të gjetur diçka me çfarë të ushqehet do ti duket budallallëk! Personalisht shprehem kështu jo ngaqë jam pesimiste, por pasiqë sa do që rritem kuptoj se nëse mohojmë realitetin aq më shumë përballemi me të dhe jam e zhgënjyer thellësisht nga kjo që po shoh në vendin tim. Si ardhmëri që jemi thjesht shohim të shijojmë momentin me atë që gëzojmë dhe nuk kemi shpresa që nëse mundohemi do të gëzojmë diçka më shumë. Shkollohemi ,mundohemi e në fund lëre fare kur vjen puna për punë ,për sigurim jetësor do t’iu duket qesharake atyre ‘lart nesh’ e kur para këtyre në fjalë të shfaqim talentin, zanatin ,mundin tonë për të arritur deri në diçka më shumë në jetë do të na rrëzojnë akoma më thell . Të mposhtur ,të shtypur ,pa përgjegjësi dhe kujdes po jetojmë duke mos e ditur se a do të arrijmë të nesërmen ,ditët tona po kalojnë si dallgët njëra pas tjetrës e ne lundrojmë në mendime pa realizim duke e ditur se ato qëllime, ato ëndrra që I kemi nuk do ti gëzojmë përderisa jetojmë në një vend të tillë .
Kur gjithçka që shikon të kthen shpinën dhe ti do të mësohesh ta kthesh në të njëjtën mënyrë duke jetuar në këtë vend pa ardhmëri sdo të kesh shpresa për një ditë të bardhë e për një të nesërme që të hapësh sytë për të arritur qellimin dhe realizuar ëndrrat . Nuk kanë vdekur ato para nesh nga kjo mënyrë jetese e të vdesim ne sot ,mirëpo nese I bëjmë nder vetes me mundësinë që kemi duhet të shpëtojmë nga kjo gjendje.
Nuk pres azgjë të rregullohet ,më përzihet mendja rreth shprehjes ‘dhe Zoti I ka ngritur duart nga ky vend’ ,shprehje kjo që të bën të nxjerrësh mllefin në të qeshur. Të besosh se ky vend sjell ardhmëri më duket si përrallë ngaqë në to shfaqet fundi I lumtur .
Hap sytë ndaj realitetit dhe përballu me dramën monotone përderisa vazhdon të hedhësh hapat mbi këtë vend .


Loading...
loading...