Rezultatet e regjistrimit na ranë në fytyrë dhe statistikat me të cilat përballemi çdo vit janë më se shqetësuese. Por asnjëri prej tyre dhe as tjetri nuk ngritën alarmin se Maqedonia po përballet me një katastrofë demografike. Dhe të dhënat që na tregtohen duhet të bëjnë alarmin të bërtasë, të na shkundë.
Cilat janë arsyet e emigrimit masiv të qytetarëve të Maqedonisë? Pse familje të tëra blejnë bileta vajtje-ardhje, bëjnë çantat dhe largohen sa më larg këtij vendi? Çfarë pasojash lë eksodi masiv dhe çfarë mbetet kur mijëra bashkëqytetarë tanë largohen nga ne?
Të gjithë do të thonë se beteja për një jetesë më të mirë është udhërrëfyesi që çdo maqedonas që vendos të bëhet banor i Gjermanisë, Belgjikës, Australisë, Suedisë…
Thuhet se paratë kanë shkuar nga të tyret për t’u bërë të tjetrit, sepse këtu punojnë për të mbijetuar nga data 1 e këtij muaji deri në ditën e parë të muajit tjetër. Njerëzit punojnë çdo ditë për të paguar faturat dhe për të blerë ushqime për shtëpinë. Dhe nuk qëndron për asgjë tjetër. Ky është realiteti nga i cili nuk ka shpëtim dhe për të cilin flitet si pika e parë në listën e gjërave që janë arsye për dëbim.
Por varfëria është vetëm një arsye. Le të flasim jo vetëm për ekonominë, por edhe për shëndetësinë, politikën sociale, arsimin, mundësitë për përparim, të gjitha linjat në të cilat presim çdo ditë…
Krahasimi i rezultateve të dy regjistrimeve të fundit (2002 dhe 2021) tregon se mbi 150.000 të rinj kanë emigruar nga Maqedonia në dy dekadat e fundit.
Në vitin 2002, në Maqedoni kishte gjithsej 754.261 persona të moshës 0-29 vjeç. Ata persona, në regjistrimin e ri, duhet të jenë në kategorinë e mëposhtme të moshës 29-49 vjeç. Por sot numri i tyre ka rënë në 601.492.
Në këtë grupmoshë vdekshmëria është e ulët, çka do të thotë se diferenca nga 152832 është numri i personave që janë larguar nga vendi.
Pamja demografike tregon të dhëna dërrmuese për të njëjtën grupmoshë krahasuar atëherë dhe tani. Për dallim nga viti 2002, kur në Maqedoni kishte 764.251 të rinj nën moshën 29 vjeçare, sot numri i tyre është 638.000. Kjo është një rënie alarmante prej 126,171 personash.
Ata të rinj nuk largohen vetëm. Ata marrin familjet e tyre dhe largohen së bashku nga Maqedonia. Kemi grupe më të vogla në kopshte, më pak klasa, numër të reduktuar të gjimnazistëve dhe nxënësve të regjistruar. Po humbasim popullsinë që punon, lindshmëria është ulur në mënyrë drastike.
Fëmijët nuk e kuptojnë pse miqtë e tyre i lënë ata përgjithmonë. Prindërit mbeten në lot kur fëmijët e tyre të rritur u thonë se do të jetojnë mijëra kilometra larg. Kompanitë e mëdha janë shpërbërë, çiftet po largohen.
Pas përfundimit të shkollës së mesme, studentët shqyrtojnë mundësitë për të vazhduar arsimin e tyre. A duhet të jetojnë në një vend ku investimi për veten dhe dija nuk vlerësohet, apo duhet të shkojnë në një vend ku arsimi është i avancuar dhe cilësor dhe ku, sipas shkallës së arsimimit, marrin punësim dhe rrogë të lartë?
Pas lindjes së një fëmije, vjen përballja me realitetin dhe kushtet minimale që kemi këtu. Kur prindërit e rinj marrin vendimin për t’u larguar, ata mendojnë para së gjithash për të ardhmen e fëmijës së tyre. Të marrësh lidhje për një vend në kopsht, të trajtosh fëmijën privatisht se nuk ka termin shteti, të blesh filtra dhe pastrues për shkak të ndotjes, që fëmija të ndjekë mësimet pa tekste… janë vetëm një pjesë e realitetit që ata fytyrë.
