Humbja e vetëdijes dhe ndalimi i frymëmarrjes (të cilat janë të dyja të përkohshme) vijnë nga një përgjigje nervore ndaj të qenit i befasuar që çon në ngadalësimin e zemrës. Fëmija ndalon frymëmarrjen, humbet me shpejtësi vetëdijen dhe bëhet i zbehtë. Mund të ndodhë edhe një konvulsion
Një episodi i mbajtjes së frymës është një episod në të cilin fëmija në mënyrë të pavullnetshme ndalon frymëmarrjen dhe humbet vetëdijen për një periudhë të shkurtër menjëherë pas një ngjarjeje të frikshme ose emocionale shqetësuese ose një përvojë të dhimbshme. Episode e mbajtjes së frymës zakonisht shkaktohen nga ngjarje të dhimbshme fizike ose emocionale shqetësuese. Simptomat tipike përfshijnë zbehje, ndërprerje të frymëmarrjes, humbje të vetëdijes dhe konvulsione. Pavarësisht natyrës dramatike të simptomave, këto episode nuk janë të rrezikshme. Tantrumet osë dridhjet, shpesh një komponent i episodeve të mbajtjes së frymës, mund të parandalohen duke shpërqendruar fëmijën dhe duke shmangur situatat që dihet i shkaktojnë. Episode e mbajtjes së frymës ndodhin në më pak se 1% deri në rreth 5% të fëmijëve të shëndetshëm. Zakonisht fillojnë në vitin e parë të jetës dhe arrijnë kulmin në moshën 2-vjeçare. Zhduken në moshën 4-vjeçare në 50% të fëmijëve dhe në moshën 8-vjeçare në rreth 83% të fëmijëve. Një përqindje e vogël e këtyre fëmijëve mund të vazhdojnë të kenë deri në moshën madhore.
Episodet që mbajnë frymën mund të marrin një nga dy format:
Cianotik (blu)
E zbehtë
Të dyja format cianotike dhe ato të zbehta janë të pavullnetshme, që do të thotë se fëmijët nuk po e mbajnë qëllimisht frymën dhe nuk kanë kontroll mbi atë që po ju ndodh. Mbajtja e frymës dallohen lehtësisht nga episodet e zakonta, të shkurtra të mbajtjes së frymës vullnetare nga disa fëmijë. Fëmijët që vullnetarisht e mbajnë frymën nuk e humbin vetëdijen dhe i rikthehen frymëmarrjes normalisht pasi marrin atë që duan ose pasi bëhen nervoz kur nuk marrin atë që duan. Forma cianotike e mbajtjes së frymës, e cila është më e zakonshme, inicohet në mënyrë të pandërgjegjshme nga fëmijët e vegjël, shpesh si një komponent i një zemërimi ose në përgjigje të një qortimi ose një ngjarje tjetër shqetësuese. Episodet arrijnë kulmin rreth moshës 2-vjeçare dhe janë të rralla pas moshës 5-vjeçare.
Në mënyrë tipike, fëmija bërtet (pa qenë domosdoshmërisht i vetëdijshëm se po e bën këtë), merr frymë dhe më pas ndalon frymëmarrjen. Menjëherë pas kësaj, lëkura fillon të bëhet blu (“cyanotic” do të thotë “blu”) dhe ngel pa ndjenja. Mund të ndodhë një konvulsion i shkurtër. Pas disa sekondash, frymëmarrja rifillon dhe ngjyra normale e lëkurës dhe vetëdija kthehen. Mund të jetë e mundur të ndërpritet episodi duke vendosur një leckë të ftohtë në fytyrën e fëmijës kur fillon të dridhet. Pavarësisht natyrës së frikshme të episodit, fëmijët nuk kanë ndonjë efekt të rrezikshëm apo afatgjatë. Prindërit duhet të përpiqen të shmangin përforcimin e sjelljes iniciuese. Në të njëjtën kohë, prindërit nuk duhet të shmangin ofrimin e strukturës së përshtatshme për fëmijët nga frika se mos shkaktojnë këto episode. Shpërqendrimi i fëmijëve dhe shmangia e situatave që çojnë në zemërim janë mënyrat më të mira për të parandaluar dhe trajtuar situata.
Një mjek mund të rekomandojë suplemente hekuri për një fëmijë që ka periudha cianotike të mbajtjes së frymës, edhe kur fëmija nuk ka anemi me mungesë hekuri, dhe trajtim për apnea obstruktive të gjumit (nëse fëmija e ka atë).
Forma e zbehtë zakonisht pason një përvojë të dhimbshme, të tilla si rënia dhe përplasja e kokës ose befasimi i papritur. Truri dërgon një sinjal (nëpërmjet nervit vagus) që ngadalëson rëndë ritmin e zemrës, duke shkaktuar humbje të vetëdijes. Kështu, në këtë formë, humbja e vetëdijes dhe ndalimi i frymëmarrjes (të cilat janë të dyja të përkohshme) vijnë nga një përgjigje nervore ndaj të qenit i befasuar që çon në ngadalësimin e zemrës. Fëmija ndalon frymëmarrjen, humbet me shpejtësi vetëdijen dhe bëhet i zbehtë. Mund të ndodhë edhe një konvulsion. Zemra zakonisht rreh shumë ngadalë gjatë. Pas kësaj, zemra përshpejtohet përsëri, frymëmarrja rifillon dhe vetëdija kthehet pa asnjë trajtim. Për shkak se kjo formë shkakton simptoma të ngjashme me ato të çrregullimeve të caktuara të zemrës dhe trurit, mjekët mund të kenë nevojë të bëjnë një vlerësim diagnostikues nëse episodet ndodhin shpesh.
