Bojaxhiu Ringe është 72 vjeç dhe ka kohë që kërkon një pasardhës. Ai e gjeti atë te Saimir Haxhija. Refugjati shqiptar do të duhet ta sigurojë trashëgiminë e kompanisë në Bremen
Saimir Haxhija ka një buzëqeshje tërheqëse në fytyrën e tij dhe sytë e ndritshëm e krenarë, kur paraqet punimin e tij – teknikën dhe modelin e ngjyrosjes. Varet në dhomën hyrëse të biznesit të ngjyrosjes të Rolf Ringe në Bremen-Arbergen. Saimiri përfundoi me sukses trajnimin e tij në verë pas tre vjetësh dhe tani të dy burrat kanë një plan.
Në moshën 72-vjeçare, bojaxhiu Ringe ka kohë që është duke kërkuar një pasardhës që dëshiron të marrë përsipër biznesin e tij. Dy vajzat kanë jetën e tyre dhe nuk kanë interes për biznesin familjar, të cilin babai i Ringes e themeloi në vitin 1949. Sipas të dhënave nga oda e zejtarëve, ai nuk është i vetmi me këtë problem. Në vitet e ardhshme, 180 000 ndërmarrje artizanale në të gjithë Gjermaninë do të kërkojnë pasardhës për të marrë përsipër një biznes.
Pra, plani u poq për të bashkangjitur shkollimin master drejtpërdrejt në certifikatë. Që nga fundi i gushtit, Saimiri 25-vjeçar ka studiuar tema të tilla si kontabiliteti, formularët e korporatave dhe ligji gjerman i taksave në dy mbrëmje në javë dhe në fundjavë, në qendrën e kompetencave të Dhomës së Artizanatit të Bremenit, përveç punës së tij me kohë të plotë. Funksionon shumë mirë, vetëm disa terma janë akoma të vështirë për të që të kuptojë, thotë Saimiri për “butenunbinnen”, transmeton Shtegu.com.
Në vitin 2015, Saimiri erdhi në Gjermani i vetëm si shumë refugjatë të tjerë. Atdheu i tij Shqipëria konsiderohet e korruptuar dhe shtëpia e varfër e Europës. Më shumë se gjysma e popullsisë jeton jashtë vendit, shumë në vendet fqinje të Kosovës, Maqedonisë së Veriut ose Greqisë. Në Gjermani, më shumë se 300,000 shqiptarë po kërkojnë një jetë më të mirë. Shumica përpiqen të dalin nga varfëria në këtë mënyrë. Me të nuk ishte ashtu, thotë Saimiri. Ai kishte një punë të mirë në biznesin e gastronomisë. “Gjithmonë flitej se mund të jetohet mirë në Gjermani dhe unë thjesht doja të provoja atë që mund të bëja. Nuk ishte një punë e ëndrrave të mia, në fillim ishte çështje fati dhe me kalimin e kohës gjithçka funksionoi mirë dhe kjo punë po më pëlqen edhe mua”.
Fillimi nuk ishte i lehtë, ai nuk mund të punonte dhe nuk kishte të drejtë në një kurs gjuhe. Pa këtë, nuk funksionon”, thotë Saimir. Ai u përpoq të mësonte gjuhën me ndihmën e librave dhe muzikës gjermane. Nja rast e shfrytëzoi përmes Claudia Jacob nga “Paritätisches Bildungsëerk” Bremen, e cila ndihmon refugjatët në integrim. Ishte ajo që e para i dha një kurs gjermanisht tetëmujor dhe më pas e dërgoi te bojaxhiu mjeshtër Ringe. Gjatë një praktike, të dy nuhatën njëri-tjetrin për të parë nëse ishin një ndeshje e mirë. Për shkak se proporcioni kimik midis praktikantit dhe mjeshtrit duhet të jetë i drejtë, kjo është e rëndësishme për bojaxhiun kryesor. Nëse nxënësi është ende punëtor dhe miqësor me klientët, atëherë mjeshtri është i lumtur dhe nxënësi i ardhshëm mund të qëndrojë. Kjo ishte pikërisht ajo që nuk kishte punuar me praktikantë gjermanë në të kaluarën. Për shkak të kësaj dhe për shkak se ai dëshiron t’u japë të ardhurve një shans, mjeshtri Ringe mori një vendim të ndërgjegjshëm për të marrë një refugjat si një nxënës. Pas përfundimit të trajnimit të tij në Zvicër, ai provoi forcën e tij për të punuar si zejtar dhe për këtë arsye e di se sa e vështirë është të kalosh si i huaj në një vend tjetër.”Ne tashmë kishim të bënim me punëtorë mysafirë në vitet 1960 dhe 1970. Së pari ishin italianët, pastaj spanjollët, pastaj portugezët, jugosllavët, grekët, më pas turqit, pastaj erdhën polakët. Erdhën të gjithë të mundshmit. Në Gjermani ne jemi të varur nga bashkëqytetarët tanë të cilët dëshirojnë të bëjnë një lloj pune këtu nga jashtë”, pohon mjeshtri Ringe.
