Urim SALIHU
Lajmin për ikjen e hershme e morra në mesnatë.Ndjeva keqardhje të thellë si për çdokënd .Për mua përherë ka njerëz të mirë.E para gjë që më ra në mendje është se të vetmen betejë që se fitojmë asnjëri është ajo me vdekjen.Sa e akullt është o zot,sa e trishtueshme.Gjërat për të cilat ke luftuar një jetë të tërrë t’i ndalë ai çasti i mbramë , i fundit.
Ndjeva ikjen e një krijese njerëzore dhe në botën që ka mizoritë e veta po aq sa me sëmundjen që ti treti ditët , më erdhi keq që frymëmarrja yte u këput në pranverën që po troket.Në pranverën e melankolisë , mu kujtuan shumë fragmente së qenuri bashkë në pikëtakimet midis një politikani dhe një gazetari .Një gazetar gjithnjë me një politikan nuk kanë paqë, por kur vijnë momente të trishta atëherë gjërat marrin tjetër kahje .Ka vetëm dhimbje për njerëzit që ikin sidomos kur jeta e tyre këputet në këtë moshë kaq të re ,në dimrin e 48 kur gjithcka u ndal Qimo.
Të gjithë mund të shkruajnë mesazhet e pafundme për të por unë do ndalem vetëm te një fragment së qenuri me të .Moti dikur në redaksinë e një gazete .Me Qimon sic e njihin të gjithë ne folëm gjatë .Ndoshta më pas politika , gazetaria, beteja për jetën tonë na ndryshojnë por ne të gjithë vijmë nga një jetë dëshpërimi vetëm se njerëzit nuk i dijnë rrëfimet tona të trishta që nuk fashiten asnjëherë nga ne .Shumë prej nesh kanë jetuar me sakrificat më të pashpjegueshme.Por atë kohë nuk e përmend askush.Varfëria i forcon njerëzit dhe ne flasim vetëm kur një ditë ata ta kenë mposhtur atë varfëri, ditët e sakrificës.Ato na ngrisin , ato na japim forcë , ato janë pikënisja jonë.Në ikjen e Qimos unë e mbaj mend atë bisedë me të kur fare se përmendem politikën, por jetërat tona të sakrificës qoftë edhe personale.
Askush nuk ka pyetur deri më sot si u rrit ai njeri .Ne i shohim vetëm si ngriten njerëzit por kurrë nuk ndalemi te jeta e tyre e varfër .Njerëzit në jetë kanë të drejtë të ndryshojnë fatin e jetës së tyre që shpes nis kaq trishtë .
Edhe kur dikush më tingëllon se thotë iku një politikan, unë nuk them të njëjtën.Iku një njeri që la pas dashuritë e tij, sepse të tjerat nuk vlejnë .I varfër apo i pasur secili ikën me një boshllëk që vetëm zemra dhe mendja e tij e dijnë .
Lamtumirë Qimo .Ashtu si ty edhe ne jemi udhëtarë të përkohshëm të kësaj jete që është e zbrazët .Kësaj jete që ka një ditë një fund, që na këput ëndrrat, frymëmarrjet, na tret përgjithmonë.
